فحاشی فرهنگی
در تحقیقی که چند سال گذشته درباره یادگاری های روی میز و نیمکت دانش آموزان در دبیرستان های تهران انجام دادم نتایجی به دست آمد که کمی باعث تعجب شد. سال ها در مدرسه سخن از شعر ،آیات ، روایات، داستان های تربیتی ، علوم مختلف و ... می شنوند و می خوانند.
اما بیش از 90 درصد دست نوشته های آنها فحش،مسایل جنسی، شعر هایی درباره خودکشی یا زندگی پوچ،شماره تلفن، قلب زخمی و اسم بعضی دوستانشان بود.
چرا؟ چرا الفاظی که هرگز درباره آنها صحبت نکردیم تبدیل به تکه کلام می شود؟ چرا مسایلی را که از بیان آنها شرم داشتیم کودکان از آن اطلاع یافته اند؟ « کودکان نه نوجوانان»
کجای آموزش ما ضعیف است؟
مشکل از کجاست؟ خانه؟ مدرسه؟ فضای مجازی؟ دوستان؟
خب البته بسیار ساده است که هر کدام مشکل را به گردن دیگری بیندازیم.
اما راه حل چیست؟
کلید حل این مشکل کجاست؟
*******************************************************************
قرار نیست پاسخ داده شود. شما در این باره بیندیشید.
